"piano piano rütbesiz"

eskisine nazaran daha sıcak bir kulübede oturuyosun. güneş dün muazzam biçimde yağmış karı eritmeye devam ediyor. şanslısın ki; yıllar sonra kar topu oynayabilecek bi yerdesin ve sana eşlik edecek arkadaşların var. gün sayıyosun artık. kaçtı? 4 mü 5 mi? galiba 4 buçuktan 5. dün var bugün yok karları gibi erittin günleri sen de. şimdi şaşırıyosun biraz. "bitiyo galiba" diyosun sevinçle ve inanamayarak. hala nöbet tutuyo olman biraz canını sıkıyo. neyse ki birkaç gündür gece nöbetin yok. en azından uykunun sıcaklığını gecenin soğuğuna emanet etmek zorunda kalmıyosun. ama yine de yetmiyo bu uyku sana. birkaç gün öncesine kadar daha azıyla yetiniyodun oysa. yorgunsun belli ki. 150 küsür gündür buralarda olmanın bi yansıması olmaması imkansız. ancak aydın'a gidip kafanı dinleyince atıcaksın o yorgunluğu üzerinden. 2 hafta. dinlenmek için hiç fena sayılmaz. bi de çalıştığın sektörü baz alırsan yaz tatiline çıkan okullu çocuklar gibi sevinebilirsin bu tatile. (neyi gösterip neye razı etmişler seni, sen düşün) hem sizin oralarda hava güzeldir de şimdi. gelecekten umutlu güneşler açar genelde kış da olsa. senin de gelecekten umutlu bi havan var zaten şu anda. mutlu olabileceğin zamanları tasavvur edebiliyosun kafanda. arkadaşlarla yapılan doğa yürüyüşleri, annelerle gidilen piknikler, babalarla yakılan mangallar, sevgiliyle çıkılan seyir tepeleri... cittaslow dedikleri küçük ve sevimli beldelerde yapılmış organik kahvaltılardan, gün batımında içilen aromalı ev şaraplarına ve bol oksijenli ada uykularına kadar pastoral dokunuşlarla ehlileştirilmiş bir sakinlik seninkisi. yani biraz "huzur" sadece... hakettiğini düşünüyosun bütün bunları. seni tanıyanlar da aynı şekilde düşünüyodur diye de düşünüyosun....

çıplak ayaklarını ısrarlı bir şekilde toprağa basıyosun, sonra çimlere uzanıyosun, gökyüzünde tekrardan yağmaya başlayan karı görüyosun ve tebessümlerine düşen buz tanelerinden kardan adam yapmaya karar veriyosun. galiba yavaş yavaş askerliğini bitiriyosun...

17.01.2012

ben, albay ve çocukluğum...

yağlı gravürlerle dolu michelangelo turuncusu bir yelek ben denize düşersem diye üzerimdeydi ve zaten geçmeyen nöbet dakikalarımı ve bedenimi daha da ağırlaştırıyordu. gerçek hayatta bir türlü rastlayamadığımız şu ajanlar kek kalıplarına sıkışmış amerikan filmlerinde yine suikastleri engelliyor, 6 yaşına yeni basmış bir çocuk da birkaç sene sonrasında beyzbol takımında oynamanın hayallerini pişiriyordu. bense çocukluğuma damgasını vurmuş ninja kaplumbağaların pizza sipariş ettiğini sandığım logar kapağının üzerindeki su birikintisinde ayağımla vurduğum taşları kaydırıyordum. çizgi filmlerle devam ettim sonra. tom ve jerry'nin eve hapsolmuş sitcom tadındaki bölümleriyle değil de, dış mekanlarda çekilen ve tom'un kafasına tonlarca ağırlıktaki demirlerin düştüğü bölümlerle... hani tom'un birkaç adım attıktan sonra havada olduğunu anlayıp, seyirciye bakıp yere düşerken çaresizce el salladığı bölümlerle... işte ben de tam olarak o çizgi film seti gibi olan ve her an herkesin başına bir şeyler düşmesi muhtemel bir yerdeydim. eğer burada çekmek isteselerdi bölümü sevimliliği arkasına sığınmış jerry'yi yakalamasında yardım ederdim tom'a. şikeciydi zaten jerry. hep kazanacağını bilirdik. o da road runner gibiydi. bik bik ötmezdi ama o. road runner da yakalanması en zor çizgi film kahramanıydı herhalde. coyote onu yakalamak için ne pahalı prodüksiyonlara girmişti. acme ürünlerinin alem-i cihanını sipariş etmişti de hiçbiri işe yaramamıştı. elimde olsa ona da yardım ederdim. maddi manevi hem de. tam ben bu iyi niyetli satırları karalarken, insaniyet satırlarına hiç aşina olmayan albayın meymenetsiz suratını gördüm yaklaşık 15 metreden. defterimi hemen cebime sıkıştırdım. adeta havada yürüdüğümü ilk adımda farketmiş ve düşmekten son anda kurtulmuştum. o tonluk demirlerden birini kafama düşürecek kadar sert bakışlar çocukluğumun çizgilerini silivermişti bir anda. sanırım albay bozuntusuydu çocukların topunu kesen amca da. adam akıllı canımı sıkmıştı pezevenk herif. çocukluğumu da alıp gitti sonra. gitsin de ne olursa olsun gitsindi zaten. ben yeniden dönerdim çocukluğuma. netekim döndüm de. bu sefer daha kalın çizgilerle hem de. haftasonu çizgi filmleri izlemek ve kumandayı ablamdan kapmak için erken kalkışlarımı, annemin yufka almam için beni mandıraya gönderişlerini ve benim her seferinde hız rekoru kırma deneyişlerimi, babamın geç kalkmasına rağmen yaptığı peynirli yumurtadan hep daha fazla yeme isteğimi, o sırada misafir odasından seslenen zülfü'yü, sonrasında da sokağa fütursuzca fırlayışımı hatırladım.

tüm bunların olduğu bütün haftasonu sabahlarını özledim yüzümde tatlı bir hüzünle. sonra döndüm o sabahlardan çok uzak kalmış bir günde gökyüzüne ve "bitsin artık şu askerlik" dedim.

04.01.2012

mutlu yıllar içimizdeki şeytan!

ne boktan bir başlangıç... yeni yılın ilk günü karanlık bir şehir gibi çöküyor üstüme. ne güzel başlamıştı oysa tam 1 sene öncesinde. daha fazla geç kalmamam gerektiğini fısıldayan bir dürtü ile uyanıp, ilk uçağa atlamış, başkentin soğukluğunda beni ısıtmasını umduğum gözlerin sahibine koşmuştum. iyi ki de koşmuştum. o heyecanı iliklerime kadar hissetmiş, onu görmenin hazzını doruklarda yaşamıştım ve ısınmıştım. ama şimdi üşüyordum. gece bir türlü geçmek bilmeyen yeni yılın ilk nöbetinin ardından uyuyup uyanmış, yarım yamalak bir kahvaltı ve soğuk bir traşla tekrar nöbete gelmiştim. yağmur liverpool'daki liman işçilerini ıslatıyormuşcasına çok uzaklarda yağıyordu. ben de o "çok uzaklarda" olmak istiyordum artık. yetmişti burada geçirdiğim zaman. alıp başımı gitmeyi, gerçek anlamda özgür olmayı hayal ediyordum. geçen sene bugün yaptığım şeyi yapmak istiyodum deliler gibi. ama bu sefer zincirlerim vardı. yeni yapılmış ıslak bir nöbet kulübesinden dışarı çıkamıyodu hayallerim. onlar da üşüyodu. ben ayaklarımı bile ısıtamazken aklımı nasıl ısıtacaktım ki zaten? oturup üşümekten başka çarem yoktu. o kulübenin içindekilerden ibarettim. yeni yılın ilk sabahı kendimi bu kadar güçsüz ve savunmasız hissedeceğimi nerden bilebilirdim. eski gücümü geri istiyodum. bunun için biraz cesur olmak lazımdı. ama benim kimseye "mutlu yıllar" diyecek cesaretim bile kalmamıştı. mutsuzluğun piyangosu yine bana vurmuştu. ikramiyeyi de yarı yarıya paylaşmıştık başkentteki bir talihliyle. oysa ikimize de amortiden çıkma küçük bir mutluluk yeter de artardı. hiç bulaşmasaydık keşke şu şans oyunlarına. hiç kanmasaydık şu içimizdeki şeytana. olan olmuştu ama. şeytanın bu sene ne giyeceği bilinmezdi fakat mesaiye erken başladığı söylenebilirdi ilk günün son satırlarında...

01.01.2012